Godziny pracy pedagoga szkolnego

Rok szkolny 2021/22

Poniedziałek     godz. 8.00 – 12.00

                             Wtorek              godz. 10.40 – 12.40, 13.25 - 15.25

Środa                 godz. 8.00 - 13.30

Czwartek           godz.  8.00- 11.00

 Piątek                godz. 8.00-  13.00

 

 

CZEGO DORASTAJĄCE DZIECI POTRZEBUJĄ OD RODZICÓW?

Dorastające dzieci potrzebują naszej dyskretnej obecności, dostępności i gotowości do udzielenia im pomocy. Wierzą, że w porę zareagujemy, gdy dzieje się coś niedobrego i znajdziemy sposób, aby rozwiązać problem. Chcą widzieć w nas swoich sojuszników, na których mogą liczyć w trudnych momentach. Czego więc potrzebują od nas nasze dzieci:

 Poczucia więzi i przynależności do rodziny. Chcą czuć, że są kochane, rozumiane i mogą liczyć na wsparcie rodziców. Potrzebują naszego szacunku, przyjaznej atmosfery w domu - poczucia bezpieczeństwa.

 Poczucia własnej wartości. Chcą, aby doceniać ich wysiłki w osiąganiu sukcesów oraz chcą mieć pewność, że nie zostaną przez nas skrytykowane i odrzucone, gdy coś się nie uda.

 Wiarygodności. Chcą mieć pewność, że zachowujemy się tak jak mówimy, ale także, że potrafimy przyznać się do własnych słabości, niewiedzy i błędów.

 Sprawiedliwego traktowania. Przekonania, że rodzice w niejasnej sytuacji zareagują w oparciu o wnikliwe rozpatrzenie sprawy.  Stanowczości w ważnych sprawach. Potrzebują jasno określonych reguł i konsekwencji w ich przestrzeganiu.

 Poszanowania intymności i dyskrecji. Chcą mieć pewność, że granice ich prywatności są przez nas respektowane.

 

Opracowane przez Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

 

JAK POPRAWIĆ KONTAKT Z DZIECKIEM...

Bywa, że mimo wielu wysiłków włożonych w wychowanie dziecka nasz kontakt z nim w okresie dorastania nie jest najlepszy.  Czy można coś naprawić? Na pewno można nad tym pracować, ale nie jest to łatwe. Utracone zaufanie, brak wiary,              złość to sprawy, które - gdy narastały latami - mogą być trudne do zmiany, ale są możliwe i należy próbować.

Jeżeli chcesz wprowadzić zmiany, to powiedz o tym dziecku.

Porozmawiaj z nim o tym, co i jak chcesz zmienić.

Wyjaśnij mu dlaczego i poproś o współpracę.

Dziecko musi widzieć, że zależy ci na poprawieniu kontaktu.

Jeśli dotychczasowe próby porozumienia się z dzieckiem nie powiodły się, należy podjąć nowe działania. Nie warto rezygnować z bliskości. Oboje tego potrzebujecie. Jeżeli jakieś zachowanie twojego dziecka jest dla ciebie nie do przyjęcia, spróbuj to zmienić

. Powiedz mu:

 o jakie konkretnie zachowanie ci chodzi,

 jakie uczucia przeżywasz, gdy ono zachowuje się w ten nieakceptowany przez ciebie sposób,

 dlaczego to zachowanie jest twoim zdaniem niewłaściwe,

 jakie konsekwencje dla ciebie lub innych ma to jego zachowanie,

 jakiej zmiany oczekujesz.

Jeśli chcesz przeprowadzić z dzieckiem poważną rozmowę po to, by wprowadzić zmiany w waszej rodzinie, to:

 znajdź na nią jakiś spokojny moment,

 zajmuj się tylko tą konkretną sprawą,

 mów o tym, co w związku z konkretnym zdarzeniem czujesz,

 słuchaj uważnie, co dziecko ma ci do powiedzenia,

 zadbaj o to, by każdy mógł przedstawić swój punkt widzenia i wyrazić własną opinię,

 zakładaj możliwość zmiany swojego zdania,

 bądź gotowy do kompromisów,

 koncentruj się na rozwiązaniu problemu, a nie na tym kto wygra.

 

 

Opracowane przez Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

 

 

 

Drodzy rodzice

poniżej zamieszczam link do artykułu:

 

Porozmawiajmy_o_emocjach..docx

Zachęcam do przeczytania.

Pozdrawiam J.Pawlata

DEPRESJA U DZIECI I MŁODZIEŻY

                  W ostatnich latach coraz częściej spotykanym i niepokojącym zjawiskiem jest zwiększenie się zachorowalności na depresję dzieci i młodzieży. Każdy z nas, niezależnie od wieku, przeżywa swoje trudności, na które reaguje smutkiem i obniżonym samopoczuciem. W większości przypadków po kilku dniach odczuwamy jednak poprawę. Tak dzieje się u osób zdrowych. O depresji możemy mówić, jeżeli stały spadek nastroju trwa ponad 2 tygodnie, a wahania nastroju powodują, że nie możemy normalnie funkcjonować. Takich objawów w żadnym wypadku nie należy lekceważyć.

Co powoduje depresję u dzieci i młodzieży?

•             czynniki biologiczne (jeżeli rodzice chorowali na depresję, to ryzyko choroby u dziecka wzrasta aż 3-4 krotnie)

•             traumy i bolesne doświadczenia

•             czynniki środowiskowe (m.in. śmierć któregoś z rodziców, rozwód, pandemia, zmiany szkoły, alkoholizm w rodzinie itp.)

•             wyuczone u dziecka sposoby negatywnego myślenia, nieumiejętność radzenia sobie z problemami („Jestem zły”, „Do niczego się nie nadaję”…)

Co powinno zaniepokoić?

Częste bóle brzucha i głowy, brak apetytu, spadek koncentracji, nieobecności w szkole, brak zainteresowania nauką, niedotrzymywanie wyznaczonych terminów, zmiana zachowania wobec rodziny i przyjaciół, konfliktowe nastawienie wobec rodziców, wycofanie z kontaktów z rówieśnikami (nagła zmiana grupy znajomych), nagłe porzucanie swoich zainteresowań, spadek poczucia własnej wartości, poczucie braku nadziei, sensu życia, wycofanie, myśli samobójcze, autoagresja, niezdolność do przeżywania radości, satysfakcji i przyjemności, a także agresja słowna i fizyczna.

Rodzicu, jak możesz pomóc?

•             zaoferuj wsparcie i zrozumienie

•             powiedz: „nie ma nic złego w proszeniu o pomoc”, „widzę, że jest Ci ciężko”

•             postaraj się wyrazić, że ludzie mają prawo do popełniania błędów

•             nie narzucaj się

•             nie bój się szukać profesjonalnej pomocy

Czego unikać/nie robić podczas rozmowy z dzieckiem?

•             nie lekceważ problemów dziecka

•             nie mów: „to nic takiego”, „nic Ci nie będzie”

•             nie każ dziecku „wziąć się w garść”

•             nie namawiaj do nadmiernej aktywności (ćwiczenia fizyczne, czy wyjście do ludzi nie spowoduje, że depresja minie)

Sposoby leczenia depresji:

1.            Psychoterapia indywidualna (spotkanie i rozmowa z bezstronną osobą, pomaga dziecku zrozumieć własne emocje i odczucia bez bycia ocenianym).

2.            Psychoterapia grupowa (spotkania z rówieśnikami lub osobami o podobnych przejściach. Dzięki takiej formie terapii możemy zobaczyć, że nie jesteśmy sami ze swoimi problemami).

3.            Terapia rodzinna (spotkania, w których rodzina może zrozumieć, gdzie leżą powody niepokojących zachowań dzieci).

4.            Farmakologia (przy wielu rodzajach depresji niezbędne jest wsparcie organizmu lekami).

5.            Hospitalizacja (w skrajnych przypadkach np. gdy jest zagrożenie życia).

Potwierdzeniem diagnozy, iż dziecko cierpi na depresję są testy psychologiczne, opracowane odrębnie dla poszczególnych grup wiekowych. Umożliwiają one ocenę problemu i ustalenie odpowiedniego leczenia. Model leczenia depresji u dzieci i młodzieży powinien być modelem całościowym, uwzględniającym szeroko rozwój dziecka i cykl życia rodziny.

Zadaniem rodziców jest pomóc młodemu człowiekowi odnaleźć szczęście i poczuć zadowolenie z siebie. Pokazać, że warto żyć i dążyć do celu.

PAMIĘTAJ! Depresja jest chorobą przewlekłą i nawracająca, dlatego jej leczenie trwa długo, a po wystąpieniu pierwszego epizodu depresyjnego istnieje poważne ryzyko pojawienia się kolejnego.

Gdzie szukać pomocy?

http://twarzedepresji.pl/wazne-telefony-szukac-pomocy/

Źródła:

https://www.pum.edu.pl/__data/assets/file/0018/67212/59-01_032-036.pdf

https://ncez.pl/abc-zywienia-/psychodietetyka/jak-rodzice-moga-pomoc-dziecku-choremu-na-depresje-

https://forumprzeciwdepresji.pl/depresja/kazdy-moze-miec-depresje/depresja-u-dzieci-i-mlodziezy

                                                                                             

 

Drodzy rodzice.

Przesyłam link do artykułu:

JAK POMÓC DZIECKU W DOMU

JAK SKUTECZNIE UCZYĆ SIĘ ON-LINE

Zachecam do przeczytania .

jak-pomoc-dziecku-w-domu.doc

Pozdrawiam J.Pawlata

 

 

     

Szanowni Rodzice,
poniżej przesyłam link "jak chronić dziecko w sieci"

http://www.dzieckowsieci.pl/ 
Proszę o obejrzenie filmu, zwłaszcza teraz,

kiedy dzieci dużo czasu spędzają wirtualnie z innymi ludźmi.

 

 Proponuję również grę rodzinną, która pomaga tworzyć prawidłowe, pełne zrozumienia i bliskości relacje w domu.

Gra jest częścią większego projektu, w którym nie musicie brać udziału. Ten element (gra) jest darmowa i możecie w nią zagrać on-line.

Wymaga ona zaangażowania wszystkich członków rodziny. Zbliża, pomaga budować pozytywne relacje, wzmacnia więzi.

Zachęcam do udziału.  Bądźcie ze sobą w tym czasie!

https://prawdziwyskarb.pl/online/

Pozdrawiam,
Joanna Pawlata
Pedagog

 

Dzieci w świecie gier komputerowych

  W gry komputerowe i gry wideo grają obecnie miliony ludzi na świecie.w tym również nasze dzieci.

Są one dostępne na płytach, na stronach internetowych, konsolach czy w telefonach komórkowych i smartfonach. Dla wielu z nich gry są powszechną formą spędzania wolnego czasu.

Grać zaczynają dzieci coraz młodsze, nierzadko już w wieku przedszkolnym. Ponizej zamieszczony poradnik pozwoli nam przyjrzeć się naszym pociechom i ostrzec w odpowiednim czasie przed niegezpieczeństwem np. uzależnienia się. Zachecam do lektury.

J.Pawlata- pedagog szkolny

dzieci_w_swiecie_gier_komputerowych-poradnik_dla_rodzicow.docx

 

Co robić, by minimalizować obawy dziecka w czasie pandemii?

                 Drogi Rodzicu bądź  przykładem, podkreślaj wagę ograniczania bezpośrednich kontaktów, mów o myciu rąk, pokazuj jak robić to poprawnie, bądź przy dziecku. Taka postawa uspokaja dzieci, gdyż pokazuje, że w trudnej sytuacji wiemy, co zrobić i że mamy jakiś wpływ. Przygotowuj razem z dzieckiem zdrowe posiłki, opowiedz dziecku, o istocie zdrowego odżywiania i jego wpływie na zwiększenie odporności. Najmniejsze rzeczy robione wspólnie, zmniejszają bezradność naszą i dziecka. Spróbujcie potraktować ten czas jako moment zatrzymania i zadbania o więź, która daje dziecku największą siłę, ale w trudnych chwilach nie wahajmy się skorzystać z pomocy specjalistów.

Rodzicu więcej informacji znajdziesz:

załacznik 1

załącznik 2

 

Źródło opracowania:

załącznik

                                                                   

Drodzy rodzice 

Poniżej prezentuje wskazówki jak wspierać dzieci w radzeniu sobie z lękiem przed koronawirusem.

Zachęcam do wspólnego obejrzenia filmu Krótki film o wirusie na literę K. I o żmii, który w jasny i przejrzysty sposób wyjaśnia nam obecną sytuację, określa emocje oraz jak sobie z nimi radzić.

https://www.youtube.com/watch?v=H0mx90NbvuM&fbclid=IwAR2jeZin3XIwf3xYmZnfEC2JKmuKFBI2dlEF_MO5zgbfnGO7tOyUOKaSbV8

 

 

UCZEŃ BEZPIECZNY W SIECI

PORADY DLA RODZICÓW

            W związku z zaistniałą sytuacją w naszym kraju i brakiem bezpośredniego kontaktu z Państwem i dziećmi przypominam o bezpiecznym korzystaniu z Internetu. Internet i social media to obecnie najbardziej wykorzystywane medium, a funkcjonowanie dorastającego pokolenia w wirtualnym świecie jest równoległe ze światem rzeczywistym. Używane do pracy i nauki, jest również narzędziem komunikacji i źródłem rozrywki. Mam nadzieję, że poniższe wskazówki przydadzą się Państwu, aby dzieci były bezpieczne w sieci.

1. Rozmawiaj – to najprostsza, ale i najskuteczniejsza rada. Stale pytaj i dyskutuj 
   z dzieckiem. Dzięki wartościowej rozmowie masz szansę poznawać cyfrowy świat razem z dzieckiem.

2. Ustal jasne zasady – jasno komunikuj, czego dziecko nie może robić w Internecie. Wskaż rzeczy zakazane, takie jak: podawanie numeru telefonu czy publikowanie rodzinnych zdjęć. Ważne, by każdy z członków rodziny został poinformowany 
   o wprowadzonych ustaleniach.

3. Nie odcinaj dziecka od Internetu, ucz mądrego korzystania – dziś Internet jest powszechnym zjawiskiem od którego nie da się uciec. Całkowity zakaz korzystania 
   z sieci nie jest rozwiązaniem. Taka izolacja może mieć negatywnie skutki i utrudnić dziecku funkcjonowanie w społeczeństwie.

4. Naucz zasady ograniczonego zaufania – młody internauta powinien mieć świadomość specyfiki konsumowanych treści. Warto uczulić dziecko, że ktoś po drugiej stronie monitora może zwyczajnie kłamać, informacja przeczytana na portalu wcale nie musi być prawdziwa, a oglądane zdjęcia zmanipulowane graficzne.

5. Zgłaszaj nielegalne i szkodliwe treści – stały monitoring pozwala na kontrolowanie treści udostępnianych dla naszych dzieci. Zgłaszanie niepożądanych treści do odpowiednich organów pozwoli wyeliminować potencjalne zagrożenie.

6. Bądź wyrozumiały – nie chcesz dopuścić do sytuacji, w której działania w Internecie będą tematem tabu. Rozmawiaj bez oceniania i złości. W obawie przed karą dziecko może się nie przyznać do pewnych zachowań, lepiej, że poinformuje Cię o czymś 
   i wspólnie ustalicie dalsze działania.

7. Ustal zasady komunikacji – naucz dziecko wszystkich funkcjonalności mediów społecznościowych i tego, jak zarządzać informacjami na własny temat.

8. Obserwuj – monitoruj przestrzeganie ustalonych zasad i reaguj na dynamiczne zmiany w przestrzeni internetowej. Towarzysząc dziecku w codziennych aktywnościach, masz szansę na bieżąco śledzić trendy pojawiające się w Internecie.

9. Kontroluj także urządzenia mobilne – pamiętaj, że dziś dostęp do Internetu z poziomu telefonu komórkowego staje się normą. Ponad 85% dzieci w Polsce posiada własny telefon.

10. Nie zapominaj o plusach korzystania z Internetu - chociażby zdalna nauka, którą obecnie praktykujemy.

Najważniejsze, aby mówić dzieciom prawdę o Internecie. Nie chodzi o budowanie siatki zakazów, ale o obustronne zrozumienie tematu. Pamiętajmy, by nauczyć dziecko właściwej reakcji na szkodliwe treści, a także uzmysłowić konsekwencje ryzykownych zachowań.

Zachęcam również Państwa do zapoznania się z bezpłatnymi programami oferującymi kontrolę rodzicielską, które pozwolą w zabezpieczeniu komputera przed niebezpiecznymi witrynami internetowymi: Kaspersky Safe Kids Free , K9 Web Protection.

                                                                                        

Drodzy Rodzice !

W związku z sytuacją  epidemiczną związaną z koronawirusem organizujemy w naszej szkole dyżury pedagoga szkolnego.

W sytuacji, gdyby potrzebowali Państwo wsparcia, porady, uzyskania pilnej pomocy psychologiczno – pedagogicznej należy pisać na adres pedagogspbielawy@o2.pl

Pedagog szkolny jest dostepny zdalnie pod w.w adresem e-mail od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.00 do 12.00.

ZACHĘCAM DO KONTAKU

 

 

 

10 PRZYKAZAŃ DLA RODZICÓW

1. DAJ SWOJEMU DZIECKU STALE ODCZUĆ TWOJĄ MIŁOŚĆ I TROSKĘ.

2. NIE ŻAŁUJ DLA SWOJEGO DZIECKA CZASU.

3. ĆWICZ SIĘ W CIERPLIWOŚCI I ZROZUMIENIU SWOJEGO DZIECKA.

4. UMOŻLIWIAJ SWOJEMU DZIECKU NOWE DOŚWIADCZENIA, ROZMAWIAJ O WEWNĘTRZNYCH PRZEŻYCIACH, BAW SIĘ WSPÓLNIE ZE SWOIM DZIECKIEM.

5. CHWAL KAŻDY WYSIŁEK DZIECKA.

6. PRZEKAZUJ RÓŻNE ZADANIA I OBOWIĄZKI DO REALIZACJI.

7. PAMIĘTAJ, ŻE KAŻDE DZIECKO JEST NIEPOWTARZALNE.

8. ZWRACAJ UWAGĘ, CZY TRUDNOŚCI DZIECKA NIE WYNIKAJĄ Z ZADAŃ PRZEKRACZAJĄCYCH JEGO WIEK, CECHY OSOBOWOŚCI I ROZUMIENIE.

9. NIE GROŹ NIGDY COFNIĘCIEM MIŁOŚCI, ODRZUCAJ ZŁE ZACHOWANIA DZIECKA, ALE NIE ODRZUCAJ JEGO.

10. NIE OCZEKUJ WDZIĘCZNOŚCI OD DZIECKA, PONIEWAŻ POWOŁANIE GO DO ŻYCIA JEST TWOJĄ DECYZJĄ 

 

Przemoc w szkole - definicje, charakterystyka i opis zjawiska

Złość to emocja (uczucie). Jest związana z mobilizacją energii i pojawia się zazwyczaj w sytuacjach, w których napotykamy na przeszkodę (szeroko rozumianą) w osiągnięciu ważnego dla nas celu. Przeżywają ją wszyscy i nie mamy wpływu na jej pojawienie się. Dlatego złoszczenie się nie jest samo w sobie ani złe, ani dobre. Możemy mieć natomiast wpływ na to, co robimy, gdy czujemy złość.

Agresję definiuje się najczęściej jako świadome, zamierzone działanie, mające na celu wyrządzenie komuś szeroko rozumianej szkody - fizycznej, psychicznej lub materialnej. Jej charakterystyczną cechą jest używanie przez kogoś siły fizycznej lub psychicznej wobec osoby o zbliżonych możliwościach, mającej zdolność skutecznej obrony. Agresja jest często, lecz nie zawsze, sposobem wyrażania złości. W szczególnych warunkach agresja może przeradzać się w przemoc.

Przemoc to wykorzystanie swojej przewagi nad drugim człowiekiem ( fizycznej, emocjonalnej, społecznej, duchowej). Mamy z nią do czynienia wówczas, gdy osoba słabsza (ofiara) poddana jest przez dłuższy czas negatywnym działaniom osoby lub grupy osób silniejszych (sprawcy przemocy).

Skutki przemocy

Prześladowanie i dokuczanie może dotyczyć każdego, niezależnie od jego wyglądu, umiejętności, zdolności czy sprawności fizycznej. Niektóre osoby mogą wyglądać lub zachowywać się tak, że inni częściej im dokuczają, jednak to nie one są za to odpowiedzialne.

Konsekwencje przemocy ponoszą wszyscy uczestnicy takich sytuacji. Ofiary przeżywają trudne emocje - poczucie poniżenia i upokorzenia, wstyd, lęk, rozpacz i smutek. Długofalowe skutki dla ofiar to obniżona samoocena i problemy społeczne - trudności w nawiązywaniu kontaktów, skłonność do izolacji.

Ofiary przemocy szkolnej bardzo rzadko mówią dorosłym o swoich problemach. Często mają doświadczenia bagatelizowania ich problemów przez dorosłych ("przezywają cię - nie zwracaj na to uwagi", "nie skarż"). Obawiają się też pogorszenia sytuacji, zemsty ze strony prześladowców. Ponadto przeszkadza im wstyd i poczucie winy - "kozioł ofiarny" jest przekonany, że wina tkwi w nim samym. Długotrwałe podleganie presji agresorów może prowadzić do zaburzeń somatycznych, często bardzo poważnych.

Dla sprawców przemocy konsekwencją jest utrwalanie się sposobu agresywnych zachowań, obniżanie się poczucia odpowiedzialności za własne działania, skłonność do zachowań aspołecznych, łatwe wchodzenie w konflikty z prawem.

Świadkowie przemocy, którzy nie potrafili się jej skutecznie przeciwstawić, często latami przechowują poczucie winy, niezadowolenie i pretensje do siebie, uczą się też bierności, bezradności i nie reagowania w trudnych sytuacjach.

Formy przemocy szkolnej to:

• Bezpośrednia przemoc fizyczna - bicie, kopanie, plucie popychanie, szarpanie, wymuszanie pieniędzy, zabieranie przedmiotów, niszczenie własności, przezywanie, wyśmiewanie
• Bezpośrednia przemoc słowna i niewerbalna - dokuczanie, przezywanie, wyśmiewanie, wyszydzanie, obrażanie, ośmieszanie, grożenie, rozpowszechnianie plotek i oszczerstw (również poprzez sms-y i internet), pokazywanie nieprzyzwoitych gestów
• Pośrednie formy przemocy - namawianie innych do ataków fizycznych lub słownych, naznaczanie, wykluczanie i izolowanie z grupy

Czynniki ryzyka wystąpienia przemocy w szkole:

Można wymienić następujące grupy czynników ryzyka eskalacji przemocy w szkole:

1. Niewłaściwy system norm m.in.:

• sprzeczność koncepcji wychowania i postępowania
• normy preferujące użycie siły
• nieprzestrzeganie norm przez osoby znaczące

2. Brak reakcji na zachowania agresywne m.in.:

• brak reakcji na drobne wykroczenia typu wagary, spóźnienia, graffiti
• brak reakcji ze strony nauczycieli na zachowania agresywne uczniów, bagatelizowanie ich
• konflikty długo pozostają nierozwiązane, brak skutecznej mediacji
• bierność świadków

3. Czynniki związane z organizacją pracy m. in.:

• nuda, brak zagospodarowania czasu
• ograniczenie przestrzeni, zagęszczenie, hałas
• brak możliwości relaksu i odprężenia
• mała ilość zajęć pozalekcyjnych 

 

Czym jest edukacja włączajaca?

EDUKACJA WŁĄCZAJĄCA

to włączanie dzieci z problemami edukacyjnymi
w pełny proces edukacyjny.

Włączanie można rozumieć, jako celowy, systematyczny, zorganizowany proces społeczny. Włączanie, to idea przełamywania stereotypów dotyczących osób z niepełnosprawnością.

 

Edukacja włączająca " to jest takie dostrzeganie dziecka, ucznia w szkole, że każdy z nich jest uczniem o specjalnych potrzebach edukacyjnych - i ten, który funkcjonuje z niepełnosprawnością, i ten, który jest bardzo zdolny, i ten, który czasami jest niewidoczny w klasie, bo na pierwszy rzut oka nie sprawia żadnych problemów. Edukacja włączająca to widzenie każdego ucznia i stworzenie mu jak najpełniejszych możliwości rozwojowych i edukacyjnych, dążenie do tego, żeby uczeń uczył się, wychowywał, rozwijał w grupie, a jeśli jest potrzeba, by były przygotowane dla niego zajęcia edukacyjne indywidualne"-cytat

 

Edukacja włączająca, wychodząc z założenia, że wszystkie dzieci (także te z niepełnosprawnościami) mogą i mają prawo uczyć się w szkołach ogólnodostępnych, najbliższych miejsca zamieszkania – koncentruje się na tym, jak je efektywnie uczyć i jak zapewnić im poczucie przynależności do zbiorowości szkolnej.

Idea edukacji włączającej opiera się na społecznym modelu niepełnosprawności, w myśl którego, to nie dziecko należy zmieniać i przystosowywać do systemu szkolnego, lecz odwrotnie – szkoła i system nauczania musi się zmienić tak, by wyjść naprzeciw indywidualnym potrzebom wszystkich dzieci – i sprawnych i niepełnosprawnych. Włączanie nie oznacza więc asymilacji, tzn. podciągania wszystkich dzieci do jednego wzorca. Podstawową jego zasadą jest elastyczność – tzn. uznanie, że dzieci mogą uczyć się w różnym tempie, a nauczyciele powinni umieć wspierać ich naukę w sposób dostosowany do ich zróżnicowanych potrzeb, uzdolnień i tempa rozwoju .

DLA KOGO WŁĄCZANIE?

Dla uczniów:

-niepełnosprawnych min: ruchowo, z porażeniem mózgowym, autyzmem, zespołem Aspergera. zespołem NBS1, niesłyszących, itp

-dla przewlekle chorych min z.: cukrzycą, padaczką, encefalopatią, zaburzeniem wchłaniania, astmą lekooporną, alergią pokarmową, chorobami serca, nowotworami;

-z Alkoholowym Zespołem Płodowym (FAS);

-z zaburzeniami mowy, mutyzmem selektywnym; z trudnościami w uczeniu się/ z  grupy ryzyka dysleksji/ dzieci zdolne;

 

-z rodzin zagrożonych ubóstwem/niewydolnych wychowawczo, niepełnych, doświadczających przemocy w tym wykorzystywane seksualnie ;

 

-dla każdego dziecka wymagającego wsparcia.